Η κόρη μου και εγώ

Είναι μία ιστορία σαν όλες τις άλλες. Ένας γάμος που έληξε, και ένα παιδί που προέκυψε και ομόρφυνε τη ζωή της μητέρας του. Δεν υπήρχε κανένα δακρύβρεχτο σενάριο. Δεν υπήρχαν καυγάδες παρά μόνο η απομάκρυνση. Μία σχέση που απλά έληξε και θα ήταν άσχημο να συνεχίσει να ενώνει δύο ανθρώπους. Είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολη η συμβίωση και ακριβώς σε αυτό το σημείο ήρθε ο λυτρωτικός χωρισμός.

Μετά το χωρισμό η μητέρα έμεινε με το παιδί. Έμεινα παρέα με την κόρη μου. Η σχέση μου είχε πλέον αναβαθμιστεί. Είχα ένα παιδί να φροντίσω, που ήταν προτιμότερο από έναν αχάριστο ενήλικα. Το παιδί θέλει φροντίδα γιατί είναι νεαρό και γνωρίζει τα πράγματα από το μηδέν, ενώ ο ενήλικας που αρνείται να ενηλικιωθεί είναι άλλη μία ιστορία, μία ιστορία χωρισμού. Κι αυτό το λέω σε όλες τις γυναίκες που παντρεύονται και λένε ότι οι άντρες τους είναι αιώνια παιδιά. Δεν παντρευόμαστε για να νταντεύουμε ενήλικες αλλά για να προσφέρουμε και να μας προσφέρουν. Να φροντίζουμε και να μας φροντίζουν. Είμαστε κι εμείς παιδιά που θέλουν φροντίδα. Κι εμάς μας μεγάλωσαν σαν παιδιά και μας φρόντισαν και δικαιούμαστε να μας φροντίζουν. Κι όταν δε βρίσκουμε τη φροντίδα που χρειαζόμαστε καλύτερα είναι κατά την άποψή μου να πηγαίνουμε σε άλλα καινούργια πράγματα.

Έμεινα με την κόρη μου έναν άνθρωπο που γνώριζε αυτό τον κόσμο από την αρχή και αισθάνθηκα από τις πρώτες κιόλας μέρες το βαρύ φορτίο της ευθύνης απέναντί της. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη να μεγαλώνεις ένα παιδί. Να βοηθάς στο να δημιουργηθεί ο χαρακτήρας που στη συνέχεια θα καθορίσει τη ζωή του. Ένα παιδί θα αναδείξει όλες τις αδυναμίες σου. Και χρειάζεται να διορθώσεις το χαρακτήρα σου εκ βαθέων για να περάσεις τις σωστές αξίες στον απόγονό σου. Διδάσκω με το που κινούμαι, με το μιλάω, με το που κάνω το κάθε τι. Κι αυτό ρουφάει τα πάντα σα σφουγγάρι και μία μέρα θα με κρίνει με τη συμπεριφορά του. Θα μου πει από εσένα το πήρα αυτό μάνα. Και ελπίζω μέσα μου να μου πει ότι πήρε κάτι καλό. Ότι του έδειξα το δρόμο της αλήθειας.

Ζούμε με την κόρη μου σαν ένα σύνολο. Μεγαλώνει και ανθίζει. Κάθε μέρα ένα καινούργιο πράγμα ανακαλύπτεται. Είναι μία σχέση που ανανεώνεται στο χρόνο. Δε λιμνάζει. Γνωρίζω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει να αναπτύσσεται βιολογικά το παιδί μου και θα ενηλικιωθεί. Όμως δε μπορώ να σταματήσω την έκστασή μου όταν τη βλέπω να ανακαλύπτει καινούργια θέματα.

Με ενθουσιάζει. Τη θαυμάζω στη στάση της απέναντι στα γεγονότα και πώς τα αντιμετωπίζει. Με ηρεμία, με περιέργεια, τα βλέπει όλα και αντιδρά όμορφα γαλήνια. Καμία σχέση με το δικό μου μεγάλωμα. Αντιδρούσα σε όλα με νεύρα και με πείσμα. Μου πήρε χρόνια να ηρεμήσω ψυχικά και να σταματήσω να αντιδρώ με βία σε ότι καινούργιο. Και θέλω η κόρη μου να μη γνωρίσει τα άσχημα που γνώρισα εγώ. Τους καβγάδες μέσα στην οικογένεια. Να δει τον κόσμο που επιθυμούσα να δω κι εγώ όταν ήμουν παιδί. Έναν κόσμο ήρεμο, όμορφο και ιδανικό. Σίγουρα γύρω μας υπάρχει δυστυχία. Δεν είναι όλα καλά, αλλά όταν γνωρίζεις το καλό είναι πιο εύκολο να κάνεις τη ζωή σου πιο καλή.

Όπως και να χει χαίρομαι που έχω αυτόν τον άνθρωπο κοντά μου. Είμαι περήφανη για τα διδάγματα που μου δίνει και συγκινούμαι όταν μου ζητάει να της δείξω το δρόμο. Είναι η ανώτερη μορφή αγάπης που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Εσείς τι λέτε;