Αντίο μανούλα

 Τον Φεβρουάριο του 2022 αρρωστήσαμε από κορονοϊό. Όλοι ανακάμψαμε αλλά η μητέρα μου έπαθε πνευμονία. Νοσηλεύτηκε για τουλάχιστον 1,5 μήνα. Δε μπόρεσε να σηκωθεί όταν τελείωσε η νοσηλεία της κι έτσι για άλλους 3,5 μήνες ήταν κλινήρης. Στις 14 Ιουλίου του 2022 το πρωί ξεψύχησε.

Ήταν μία γυναίκα παλαιάς κοπής. Δεν είχε φίλους δεν έβγαινε στα καφέ και στα αναψυκτήρια. Δούλευε σκληρά στο σπίτι και στα χωράφια στα νιάτα της. Δεν της άρεζε να κάθεται πάντα έκανε κάτι. Έφτιαξε εργόχειρα και ότι αλλαγές στο σπίτι ήταν δικό της δημιούργημα.

Μας αγαπούσε και μας έβαζε πάνω από το κάθε τι άλλο. Εμείς οι δύο εναπομείναντες κόρες προσπαθήσαμε να την επαναφέρουμε όσο ήταν στο κρεβάτι. Δεν τα καταφέραμε δυστυχώς.

Το 2020 ο κορονοϊός πήρε τον αδερφό μου. Η μητέρα μου είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Της έκαμψε το ηθικό της αυτό. Πιστεύω είναι ένας από τους λόγους που δεν κατάφερε να ορθοποδήσει ξανά.

Καθημερινά μας λείπουν και οι δύο. Όμως η μάνα μου είναι ένα κομμάτι που αποκολλήθηκε από πάνω μου στην κυριολεξία. Ο πόνος είναι πολύς. Ήθελα να γράψω κάτι για αυτήν για να με βοηθήσει να συνεχίσω.

Δεν έγραψα τελικά όλα αυτά που σκέφτομαι. Όμως σίγουρα αισθάνομαι λίγο πιο ελαφριά.

Αντίο μανούλα.