Μπήκαμε στη Σαρακοστή μαμά

Η κόρη μου το 2016 τη Σαρακοστή, μου έφερε μια ζωγραφιά, από τον παιδικό σταθμό, βαμμένη με κομμένα κάτω 7 ποδαράκια. Μου μιλούσε επί μία ώρα ότι τους είπαν στο σχολείο να κόβουν τα ποδαράκια ένα ένα και όταν κοπεί και το τελευταίο θα χουμε Ανάσταση. Το έλεγε και το ξαναέλεγε με τόσο χαρά και περιμένει την Ανάσταση με πόση χαρά. Πήραμε την Κυρά Σαρακοστή, τη βάλαμε σε μια γωνιά στο σαλόνι και πλέον θα μετράμε τις βδομάδες και τις μέρες.

Βέβαια αυτό μου θύμισε ότι πρέπει να πηγαίνουμε εκκλησία που και που τις Κυριακές. Για να πω την αλήθεια, την Κυριακή βυθίζομαι στον ύπνο που δεν κάνω τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας και μου βγαίνει μία κούραση που δε λέγεται. Ωστόσο θα προσπαθήσω να βάλω την κόρη μου στο κλίμα των ημερών, και να πάμε κάποιες φορές να μεταλάβει κιόλας.

Νηστεία δεν κρατάει κανείς στο σπίτι παρά μόνο η γιαγιά μας. Νηστεία δε μπορώ να κρατήσω. Είμαι όλη μέρα μπροστά από έναν υπολογιστή και το λέω, πεινάω συνέχεια. Εξάλλου δεν έχω καλές αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, που είχα μία μάνα που μας έβαζε να τηρούμε, καλά και ντε, όλες τις νηστείες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία με το ζόρι. Δε θέλω η κόρη μου να τα βλέπει όλα αυτά σαν κάτι που της επιβάλλεται. Θέλω από μόνη της να επιλέγει αν θέλει να τα κάνει κι ας είναι μόνο πέντε ετών.

Ίσως και να κάνω λάθος που δίνω πολλές ελευθερίες στην κόρη μου και επιλογές. Αλλά θέλω να ξετινάξω κι εγώ από επάνω μου την καταπίεση, ιδίως ψυχολογική που έχω δεχτεί. Και προσπαθώ να μην επαναλάβω λάθη και να μην κληροδοτώ ανασφάλειες όσο μπορώ.

Εσείς στο σχολείο σας είχατε την κυρά Σαρακοστή χειροτεχνία;